18e eeuwse romans als inspiratiebron

Ava Collette wil even niets aan haar hoofd hebben. Ze wil weg: weg van de drukte in Boston, weg van de problemen in de familie en weg van haar uitgever die maar blijft zeuren om een nieuw boek. Aan de kust van Maine hoopt Ava de rust te vinden om haar kookboek met typisch Noord-Amerikaanse recepten af te maken. Voor een spotprijs huurt ze ‘Brodie’s Watch’, een oud huis op een spectaculaire klif waar ze veel tijd hoopt door te brengen in de authentieke keuken van het huis.

Aanvankelijk lijkt het alsof de villa haar tegenwerkt en voelt ze zich niet welkom. De indringende zeelucht die ze er af en toe ruikt, helpt ook niet echt. Uiteindelijk geeft ze zich met hart en ziel over aan het huis. Zou de geest van de negentiende-eeuwse zeekapitein Jeremiah Brodie die volgens de geruchten rondwaart in het huis er iets mee te maken hebben? En wat is er eigenlijk gebeurd met al die vrouwen die voor Ava in ‘Brodie’s Watch’ woonden?

‘Schaduw van de nacht’, de nieuwe standalone thriller van Tess Gerritsen, is heel anders van sfeer dan haar succesvolle serie met de nuchtere politievrouw Jane Rizzoli en patholoog anatoom dr. Maura Isles in de hoofdrol. ‘Schaduw van de nacht’ is mysterieus, bovennatuurlijk en een tikje romantisch. Er zijn uitgebreide beschrijvingen van de natuur en de geheimzinnige villa. Geen ingewikkelde plot, maar wel veel aandacht voor de innerlijke groei van de hoofdpersoon. En, zoals gebruikelijk bij Tess Gerritsen, je leest het in één ruk uit.

De schrijfster verblijft in een chic hotel binnen de Amsterdamse grachtengordel na een bijzonder druk bezoek aan België. Ze knikt als ik opmerk dat de proloog van ‘Schaduw van de nacht’ doet denken aan de eerste zin van Rebecca van Daphne du Maurier: ‘Vannacht heb ik weer van Manderly gedroomd’.

“Voor dit boek heb ik me laten inspireren door de Gothic Novel als genre, waar Du Maurier een navolgster van is. Ik houd van de vaste elementen van die 18e eeuwse romans: een sterke vrouw, een donker en geheimzinnig landhuis waar het vaak spookt en natuurlijk hoort er ook een intrigerende man bij.”

Inderdaad ontbreekt het bovennatuurlijke niet in deze eenling van Gerritsen. De sterke zeelucht die Ava op bepaalde momenten ruikt blijkt de voorbode van een verschijnsel dat zich niet laat verklaren. Gelooft Gerritsen dat er meer is tussen hemel en aarde?
Nu zie je dat de schrijfster van oorsprong arts is. Wetenschappelijke ratio speelt de hoofdrol bij haar stellige ontkenning: “Daar geloof ik totaal niet in.” Diplomatiek voegt ze toe: “Natuurlijk zijn er wel zaken die we niet kunnen verklaren. Toen ik voor dit boek onderzoek deed naar het werk van officiële spokenjagers heb ik video-opnamen gezien die ik niet meteen kon uit leggen, maar of dat nou geesten waren?”

Wat er wel met Ava aan de hand is onthult Gerritsen door middel van verstopte aanwijzingen: “het is heel moeilijk om zo’n clue onopvallend in het verhaal te verwerken. Het moet je ook niet recht in het gezicht staren. Het zijn echt de oplettende types die mijn tussen de regels verstopte hints oppikken.”

“Eerlijk gezegd erger ik me wel eens als lezers over mijn boeken beweren dat de ontknoping uit de lucht is komen vallen. Als ze wat beter hadden opgelet hadden ze zeker vijf of zes aanwijzingen kunnen vinden die ze naar de oplossing had kunnen leiden.”
“Voor mij is het bovennatuurlijke deel bijzaak in ‘Schaduw van de nacht’. Waar het werkelijk om gaat is Ava. Van het begin af aan is duidelijk dat ze een geheim met zich mee draagt. Ze worstelt met een gevoel van schuld en schaamte dat zo groot is dat ze er bijna aan onderdoor gaat. Ze lijdt er fysiek onder en ontwikkelt bovendien een drankprobleem.”

“De last die ze draagt kan ze met niemand delen, haar geheim is zo donker dat ze het niet kan bespreken. Feitelijk bewijst ze daarmee dat ze een fatsoenlijk mens is, alleen iemand met normen en waarden kan ten onder gaan aan zijn eigen schaamte. Het is jammer dat nog nooit is onderzocht hoeveel depressies, drugsverslavingen en zelfdodingen direct verband hielden met schuldbesef en schaamte. Uiteindelijk slaagt Ava er in zichzelf te vergeven en dat is het begin van haar genezing.”

The House of Books, 287 blz.